Γιώργος Κόκκινος: Μαΐου 2018

Σ΄ ένα κόσμο χωρίς μαγεία, χωρίς πίστη, χωρίς ελπίδα, χωρίς θεό και μοναδική αλήθεια, σε ένα κόσμο χαώδη και κατακερματισμένο, πώς μπορεί η ιστορία να είναι ή να φαντάζει επική; Ούτε και να καμώνεται μπορεί. Στη νεότητά της η ιστορία υπήρξε επική. Τώρα όμως στην ωριμότητά της δεν μπορεί παρά να είναι ειρωνική, σαρκαστική, σχετικιστική, τραγική. Ίσως οι επικοί τρόποι να ξανακάνουν την εμφάνισή τους στη σκηνή της ιστοριογραφίας όταν φουσκώσουν και πάλι τα πανιά των οραματισμών και το ποτάμι της δικαιοσύνης κυλήσει ορμητικό, όταν οι άνθρωποι πιστέψουν στις δυνάμεις τους και εκφράσουν τη συλλογική σκέψη και δημιουργικότητά τους, όταν κατορθώσουν να λυτρωθούν από το άγος και το άχθος του παρελθόντος, όταν η ουτοπία αρχίσει να θαμποχαράζει.

«Η ιστορία μπορεί να μας βοηθήσει. Μπορεί, επίσης, να είναι πολύ επικίνδυνη. Είναι περισσότερο σώφρον να αντιμετωπίζουμε την ιστορία όχι ως σωρό νεκρών φύλλων ή συλλογή σκονισμένων έργων τέχνης, αλλά ως μικρή λίμνη, μερικές φορές ευεργετική, συχνά θειούχο, που, χωμένη κάτω από το παρόν, διαμορφώνει σιωπηλά τους θεσμούς μας, τον τρόπο που σκεπτόμαστε, το τι μας αρέσει και τι δεν μας αρέσει. Απευθυνόμαστε σε αυτήν [....] για επιβεβαίωση, για να πάρουμε μαθήματα και πληροφορίες. Η επιβεβαίωση, είτε πρόκειται για προσδιορισμό της ταυτότητας ομάδων, για αιτήματα ή για δικαίωση, σχεδόν πάντοτε προκύπτει από τη χρήση του παρελθόντος. [...] Το παρελθόν μπορεί να χρησιμοποιηθεί σχεδόν για όλα τα πράγματα που θέλουμε να κάνουμε στο παρόν. Κάνουμε κακή χρήση του όταν δημιουργούμε ψέματα για το παρελθόν ή γράφουμε την ιστορία με τρόπο που να παρουσιάζεται μόνο η δική μας άποψη».

Margaret Macmillan, Χρήση και κατάχρηση της ιστορίας, μετάφραση Μίνα Καρδαμίτσα – Ψυχογιού, Ινστιτούτο του Βιβλίου – Α. Καρδαμίτσα, Αθήνα 2012, 11 [πρώτη έκδοση στην αγγλική γλώσσα 2009]

«Σ’ έναν κόσμο γεμάτο αβεβαιότητες η ιστοριογραφία μπορεί να κινηθεί προς απρόβλεπτες κατευθύνσεις». Georg Iggers.

«Προχωρήστε και να ξέρετε ότι σ’ ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον θα ανοίξουν και πάλι οι πλατιοί δρόμοι μέσα από τους οποίους θα βαδίσει ο ελεύθερος άνθρωπος για να χτίσει μια καλύτερη κοινωνία». Σαλβαδόρ Αλιέντε.

«Ο θάνατος ταιριάζει στα μουσεία. Σε όλα τα μουσεία, όχι μόνο σ’ ένα Μουσείο Πολέμου. Κάθε έκθεση –πίνακες, γλυπτά, αντικείμενα, μηχανήματα- είναι μια νεκρή φύση και οι άνθρωποι που συνωστίζονται στις αίθουσες, γεμίζοντάς τες και αδειάζοντάς τες σαν σκιές, εξασκούνται στη μελλοντική οριστική διαμονή τους στο μεγάλο Μουσείο της ανθρωπότητας, του κόσμου, όπου ο καθένας είναι μια νεκρή φύση. Πρόσωπα σαν φρούτα που κόπηκαν από το δέντρο και τοποθετήθηκαν γερτά πάνω σ’ ένα πιάτο».

Κλαούντιο Μάγκρις, Υπόθεση αρχείου, μετάφραση-σημειώσεις Άννα Παπασταύρου, Καστανιώτη, Αθήνα 2017, 10

O τίτλος "Der Doppelgänger" στο οικείο lieder δόθηκε από τον Schubert. Στο βιβλίο του Heine's Buch der Lieder (1827) το σχετικό ποίημα είναι άτιτλο, προκαλώντας στο τέλος μια έκπληξη.

Γερμανικό πρωτότυπο

Still ist die Nacht, es ruhen die Gassen,
In diesem Hause wohnte mein Schatz;
Sie hat schon längst die Stadt verlassen,
Doch steht noch das Haus auf demselben Platz.

Da steht auch ein Mensch und starrt in die Höhe,
Und ringt die Hände, vor Schmerzensgewalt;
Mir graust es, wenn ich sein Antlitz sehe, -
Der Mond zeigt mir meine eigne Gestalt.

Du Doppelgänger! du bleicher Geselle!
Was äffst du nach mein Liebesleid,
Das mich gequält auf dieser Stelle,
So manche Nacht, in alter Zeit?

Αγγλική μετάφραση

The night is quiet, the streets are calm,
In this house my beloved once lived:
She has long since left the town,
But the house still stands, here in the same place.

A man stands there also and looks to the sky,
And wrings his hands, overwhelmed by pain:
I am terrified – when I see his face,
The moon shows me my own form!

O you Doppelgänger! you pale comrade!
Why do you ape the pain of my love
Which tormented me upon this spot
So many a night, so long ago?

«Ούτε η αυταπάτη, ούτε η απάτη, ούτε το ψέμα λείπουν από την πανεπιστημιακή και επιστημονική ζωή».

Πιερ Βιντάλ-Νακέ

Δευτέρα 28 Μαΐου 2018

Πανοπτικόν- παρουσίαση

Το ιδεολόγημα του προϊόντος εκφυλισμού και

η κινδυνολογία για τη δημόσια υγεία απέναντι

στη σεξουαλικότητα των παιδιών, των

εφήβων και των νέων: το ευγονικό “Πανοπτικόν”

στη χειμαζόμενη Ελλάδα του Μεσοπολέμου

Î‘Ï€Î¿Ï„ÎÎ»ÎµÏƒÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏŒÎ½Î±Ï‚ Î³Î¹Î± Ï€Î±Î½Î¿Ï€Ï„Î¹ÎºÎ¿Î½

Δείτε την παρουσίαση εδώ

Παρουσίαση βιβλίου: Θα είμαι πάντα εκείνο το τετράχρονο αγόρι

Παρουσίαση της βιογραφίας τους Αργύρη Σφουντούρη

EXPLORING INTERGENERATIONAL TRANSMISSION OF TRAUMA IN THIRD GENERATION HOLOCAUST SURVIVORS

Melissa Kahane - Nissenbaum

Διαβάστε την εργασία εδώ

Τετάρτη 16 Μαΐου 2018

4 η Ετήσια Διάλεξη «Αλέξης Δημαράς» της Ελληνικής Εταιρείας Ιστορικών της Εκπαίδευσης – 2018

Ομιλήτρια: Simonetta Polenghi

Καθηγήτρια, Università Cattolica del Sacro Cuore, Μιλάνο

Πρόεδρος Ιταλικής Παιδαγωγικής Εταιρείας

Διεθνοποίηση και πολιτικές αξιολόγησης:

Οι ερευνητικές προσεγγίσεις στην ιταλική Ιστορία της Εκπαίδευσης

Παρασκευή 25 Μαΐου 2018, 19:30

Θέατρο Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, Μασσαλίας 22, Αθήνα

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στα Αγγλικά με ταυτόχρονη μετάφραση στα Ελληνικά

Είσοδος ελεύθερη

Πληροφορίες: 2103680900 (εσωτ. 152), www.hau.gr

Κυριακή 13 Μαΐου 2018

Μια άγνωστη φωτογραφία από το Οραντούρ Σιρ Γκλαν

Ένα από τα "μνημεία" της ναζιστικής βαρβαρότητας κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτελεί το χωριό της Γαλλίας Οραντούρ Σιρ Γκλαν.

Εκεί 642 κάτοικοι της κωμόπολης, μεταξύ αυτών και 207 παιδιά, δολοφονήθηκαν από μονάδα των Ες Ες που κατευθυνόταν προς το μέτωπο της Νορμανδίας.

Στις 10 Ιουνίου 1944 (την ίδια ακριβώς ημέρα έγινε και η σφαγή στο Δίστομο) και ενώ τέσσερις ημέρες πριν η απόβαση στη Νορμανδία ήταν γεγονός, ένα σύνταγμα Panzer σταμάτησε στο χωριό του Οραντούρ Σιρ Γκλαν. Οι Γερμανοί συγκέντρωσαν τους κατοίκους του χωριού και τους χώρισαν σε άνδρες και γυναικόπαιδα. Οι άνδρες οδηγήθηκαν σε διάφορα σημεία του χωριού και εκτελέστηκαν σε ομάδες. Οι 247 γυναίκες και τα 207 παιδιά του χωριού οδηγήθηκαν στην εκκλησία του χωριού, όπου οι Γερμανοί χρησιμοποίηση σαν εύφλεκτα υλικά για να τους πυρπολήσουν ζωντανούς, ενώ είχαν αμπαρώσει πόρτες και παράθυρα.

Μετέπειτα το χωριό κάηκε και λεηλατήθηκε.

Από τους κατοίκους του χωριού, μόνο εννέα επέζησαν.

Η παρακάτω σπάνια φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο του λόρδου Έντουαρντ Ράσελ, Η μάστιγα του αγκυλωτού σταυρού, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 1955. Ο Ράσελ υπήρξε ανταποκριτής των Βρετανικών Ενόπλων Δυνάμεων και συμμετείχε στις δίκες της Νυρεμβέργης.

Η φωτογραφία τραβήχτηκε το 1945 και απεικονίζει απανθρακωμένα σώματα γυναικών και παιδιών στα ερείπια της εκκλησίας του Οραντούρ Σιρ Γκλαν.

Με απόφαση του προέδρου Ντε Γκωλ, το καμένο χωριό αφέθηκε ανέγγιχτο, ως μνημείο της ναζιστικής θηριωδίας και ένας νέος οικισμός χτίστηκε λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα.